میدونم وسط کرونا و اقتصاد و صیانت و مریضی و کوفت و زهرمار احتمالا اینا عددی نیست
ولی در ذهن من هست و خیلی هم هست
فکر کنم این خاطره رو یکبار دیگه هم گفتم، ولی برای یادآوری خودم
یادم نمیره اون روزی که در اتاقش رو زدم و باهاش صحبت کردم، بهش گفتم من اونقدر باهوش نیستم و اونقدر که بقیه کلاس میفهمن نمیفهمم. انتظار داشتم بهم بگه تو تنبلی، درس نمیخونی و هزارتا چیز دیگه، مثل بقیه اساتید. ولی بهم گفت " تو بچه پر تلاشی هستی! "
این اولین بار بود که یکی از معلمهام از دوران دبستان به اینور اینو بهم میگفت و فقط به خاطر اینکه کمتر از بقیه حالیم میشه بهم نگفت تنبل
اولین بار بود که یکی تلاشم و علاقم رو دید و باهام مهربون بود حتی اگر خیلی سوال میپرسیدم
و خیلی اولین بارهای دیگه
نتیجش این شد که درسشو با 18.8 پاس کردم
و ی دنیا خوشحالی تو دلم موند
هنوزم ک هنوزه وقتی گیر میکنم توی ی مسیله یا درسی
یا هر کار سختی
یادم می اد یکی که قبولش دارم بهم گفت " تو بچه پرتلاشی هستی! "
و تلاش شاید جای هوش رو نگیره
ولی نتیجه میده و پشیمونی نمیذاره
خوشحال و سربلندت میکنه
و همینه
حرف هایی که از دهانمون در میاد خیلی قدرتمنده
به خودم که به یکی چیزی گفتم که فک کنم ضربه بدی بهش زد و نمیدونم چطور جبرانش کنم
